خوشحالی غیر عادی از حالی عادی

بسم الله

برخی وقت ها که یادم به حال این روزهای مادرم می افتد، خدا را جداً شکر می کنم...
البته حال مادرم معمولی است؛ مثل حال خیلی از ما و مادرهای دیگر. و البته نه به خوبی حالِ برخی دیگر...
اما این حال معمولی را مدت ها بود که ندیده بودیم یا کم تر دیده بودیم. سال ها بیماری متمادی با شدت و ضعفش؛ گاه و بی گاه تماس گرفتن با اورژانس و رساندن مادر به بیمارستان؛ تلخی تحمل چهره ی غمگین مادر در خانه؛ از کار افتادگی نسبی؛ تلاش برای کمی خنداندن و شاد کردن مادر بدون نتیجه ی مطلوب؛ درد کشیدن از دردهایی که می دیدی مادرت باید بکشد و...

حالا مدتی است حال مادر به نسبت دوره ی بیماری اش خیلی خوب است؛ گرچه حالش عادی است... و این حال عادی برای ما و خودش باعث شادی و شکر شده...
همین حال عادی ای که ما معمولاً داریم، بسیار جای شکر و شادی دارد. ما غرق در نعمتیم؛ آن قدر غرق که شاید هیچ وقت متوجه شان نشویم. جای دوری نمی رود اگر گاهی برای عادی بودن حال مان، از ته دل بگوییم الحمدلله...