واقعا چیزی داریم؟

بسم الله

فکر می کنم افرادی با نیات مختلف پیگیر حضور زنان در ورزشگاه ها هستند. برخی از فهم زیادشان است (البته منظور از فهم زیاد این است که می دانند برای رسیدن به هدفشان باید چه چیزی را تبدیل به مطالبه ی قشری پر سر و صدا ـ ولو کم تعداد ـ کنند؛ هرچند آن هدف کاملاً نامقدس باشد)؛ عده ای از سادگی شان؛ عده ای از عیش جویی و بی بند و باری شان؛ و...

کاری به این ندارم. مسأله این است که مثلاً پای فیفا به این قضیه باز شود ـ که شده ـ و این قانون ما را نقض قواعد فیفا بداند ـ که دانسته. دنیا هم که ـ جان عمه شان ـ دنیای عقل جمعی است. لابد عقلای فیفا می نشینند و تصمیم می گیرند و مثلاً ایران را در صورت اصرار بر این قانون، از فلان میزبانی یا فلان مسابقات محروم می کنند. شبیه کاری که مثلاً فیلا شاید در ماجرای بازی نکردن کشتی گیران ما با نمایندگان رژیم کودک کش انجام دهد. اگر اینها پیش بیاید چه می شود؟ احتمالاً یک موج رسانه ای و پویش در فضای مجازی رخ می دهد که این قانون نوشته و آن قانون نانوشته برای چه؟ فلان مسئول هم چهارتا کلمه ی قصار سر هم می کند که بعله... با این ماجراها حداقل گروه اولی که گفتم به هدفش می رسد و شاید سایر گروه ها هم برسند یا نرسند. این هم مسأله ی من نیست...

مسأله این است که تا کجا می شود در ساختار دنیای جدید غرق شد؟ اگر چند سال دیگر کمیته ی جهانی المپیک قانون گذاشت که هر کشوری نگذارد ورزشکاران مرد و زنش در همه ی رشته ها در مسابقات انتخابی شرکت کنند، نمی تواند در هیچ رشته ای در المپیک حاضر شود ما چه می کنیم؟ و این را هم اضافه کرد که همه باید با لباس های مصوب در مسابقات باشند... (یادمان باشد رشته ی شنا هم داریم!).

خدا رحمت کند پوریای ولی را که در ظاهر برای دل پیرزنی و مشکل رقیبش و در اصل برای بندگی حق و شکست نفس، کشتی را رها کرد و رفت که رفت. ما چیزی را داریم که برایش حاضر باشیم کشتی و فوتبال را بگذاریم و بگذریم؟ واقعاً چیزی داریم؟

همین بحث را در غیر از ورزش هم می شود مطرح کرد... حدّ یقف این قضایا کجاست؟

پ.ن. فقها از یک آیه ی "لن یجعل الله للکافرین علی المؤمنین سبیلا" چه برداشت ها که نکرده اند. حتی برخی گفته اند مسلمان نباید اجیر کافر شود (تقریباً معادل مفهوم کارگر امروزی). یعنی در این حد تسلط کافر بر مسلمان نیز مردود است. و حالا برای ورزش و سیاست و اقتصاد ما، در کجا تصمیم گرفته می شود؟