خروس جنگی های هرمز. قسمت اول

بسم الله

هرمز، یکی از پولدارهای گردن کلفت محله، چند خروس جنگی آورده بود آن سر کوچه و آن ها را دو به دو به جان هم می انداخت. خیلی از مردهای بزرگ محله از هرمز دل خوشی نداشتند. یکی می گفت «وقتی محتاج صد هزار تومان پول بودم همین هرمز حاضر نشد به من قرض دهد؛ می گفت یا سی درصد بالاتر می گیرم یا نمی دهم. آخرش هم به من قرض نداد و رفت و چند خروس و کفتر دیگر خرید و پسر من نتوانست عمل کند و چشمش پنجاه درصد بینایی اش را از دست داد». آن دیگری می گفت «شش ماه در کارگاه هرمز حمالی کردم؛ آخرش پول یک ماه را داد و هیچ جوره زیر بار بقیه نرفت». پدرم که هنوز یک پایش  می لنگد می گوید «حدود سی سال قبل هرمز مست کرده بود و توی کوچه جلوی مادرتان را گرفته بود. با آنکه هیکلش دوتای من بود یقه اش را گرفتم و چسباندمش به دیوار و کنار دیوار زدمش روی زمین. مادرتان جیغ زد و فرار کرد. هرمز هم از زیر کتش قمه ای در آورد و فرو کرد بالای زانوی من...». حالا دیگر هرمز آن ابهت سی سال قبل را ندارد. البته بچه ها و نوچه هایش هنوز هم زور می گویند. کار هرمز حالا شده همین که خروس جنگی بخرد و بیندازد به جان هم. نوچه هایش ولی زور می گویند...

هرمز دیگر آن ابهت و زورگویی را ندارد. خیلی از بچه های نوچوان، خاصه آنها که تازگی به محل آمده اند، سابقه ی هرمز را نمی دانند. دورش جمع می شوند و دعوای خروس ها را می بینند. گاهی جنگ خروس ها آن قدر جالب می شود که مغازه دارها هم در مغازه را روی هم می گذارند و می آیند تماشا. حسن آقا که پارچه فروشی دارد می گفت یک روز که آمدم جنگ خروس ها را ببینم، دخل مغازه را خالی کرده بودند. دو سه تا از کاسب های دیگر محله هم همین حرف را می زدند. یکی از زن های همسایه هم می گفت «آن روز که کوچه پر بود از سر و صدای افرادی که دور خروس ها جمع شده بودند، صد متر آن طرف تر یک موتور با دو سرنشین که هر دو کلاه کاسکت داشتند جلویم را گرفتند و دست بند و گردندبندم را به زور بردند. هر چه جیغ کشیدم، صدا به گوش کسی نرسید ـ بس که سر و صدای دور خروس ها زیاد بود». بعضی ها می گفتند کار کارِ بچه ها و نوچه های هرمز است. دعوای خروس ها پوششی شده برای آنها...

اما به هر حال نوجوان های محله با دعوای خروس ها خیلی صفا می کنند و سرشان گرم است...

ادامه دارد...