چهره ی مردم پیاده رو های پاستور تا توچال

بسم الله

اگر فیلم تبلیغاتی روحانی در سال 92 نبود، و اگر چند تک جمله ی حساب شده ی او در مناظرات و تبلیغات نبود، احتمالاً او نه فقط آن کم از یک درصدی که باعث رأی آوریش شد، بلکه چندین درصد دیگر از آراء را هم از دست می داد... هر چه بود، نویسنده و کارگردان قوی ای پشت روحانی بود و او هم خوب اجرا کرد...

یکی از جملات روحانی در فیلمش این بود که وقتی به سر کار می روم، از داخل ماشین چهره های گرفته ی مردم را که می بینم غمگین می شوم... (نقل به مضمون).

ما که بی سوادیم و نقدها به دولت هم که به قول برخی اکثرا برخاسته از کم عقلی است! اما گفته اند آرزو بر جوانان عیب نیست... و ما دعا می کنیم آقای روحانی در مسیر پاستور به توچال، نگاهی به چهره ی مردم کرده باشد ـ اگر شیشه ی ماشینش آن قدرها دودی نباشد.

پ.ن یک. شاید تأثر برانگیزتر از کار روحانی، توجیه کار او بود... آقایان نماد آزاداندیشی و انتقاد! باور کنید تنها راه حل مبارزه با مشکلات پشت میز نشینی رفتن به توچال نیست! می شود بین مردم هم ـ گرچه در حلقه ی فشرده ی محافظان ـ راه رفت... می شود به جنوب شهر، همان جا که خیلی از مردمش هنوز پای انقلاب ایستاده اند، رفت...

پ.ن دو. کاش روزی به جایی برسیم که خوب حرف زدن و خوب در فیلم ظاهر شدن، رأی آوری را تعیین نکند. هاشمی از جدی ترین حامی های روحانی بود و روحانی از دور و بری های هاشمی... کاش آن روز که فیلم او را می دیدیم فکر می کردیم که رفیق و مراد و مرید، درست تر فرد را نشان می دهند تا فیلم!