دو رباعی، برای این روزها...

بسم الله


یک
هم زخم مرا ـ خدای من! ـ مرهم ده
هم خواب به چشم مردم بی غم ده...

آن روز به کودکان مولا چه گذشت
مادر که دعا کرد "خدا مرگم ده..."

دو
یک مرد غریب بود و یک قوم عنود
یک خانه ی روشن و در و آتش و دود

یک سرو خمیده بود و یک یاس کبود
یک سرو شکسته ماند و یاسی که نبود