بسم الله

بسم الله

در مسلخ عشق جز نکو را نکشند
روبه‌صفتانِ زشت‌خو را نکشند

 گر عاشق صادقی ز مردن مهراس
مردار شود هر آن‌که او را نکشند...

برای امثال حاج قاسم عزیز ما انتظاری جز چنین پروازی خطاست. او به آن‌جایی که باید رسید. امروز که عزیزی - که خود بیش از من می‌گریست - از من خواست آرام باشم گفتم گریه‌ام بیش‌تر بر خودم است... بارها در حسرت مدافعان حرم با خود خوانده‌ام «چون ناکسان ننگ سلامت ماند بر ما...». شهادت اتفاق نیست؛ فرآیند است. اگر شما هم مثل من می‌دانید که در این فرآیند، قدم نگذاشته‌اید بجنبید! شرایط می‌گوید خبرهایی در راه است. در باغ شهادت هم‌چنان باز است؛ و شاید بازتر هم شود... اما اهلش را می‌خواهد. اگر مثل من می‌دانید که گناهان‌تان پابندتان شده فراموش نکنید که «التائب مِن الذنب کمَن لا ذنب له»... راه باز است؛ اراده می‌خواهد و استقامت؛ توکل و توسل؛ و التماس و اگر شد اشک...
درخت شیعه با شهادت رشد کرده؛ از خون سیدالشهداء سلام الله علیه تا زید و یحیا، از سربداران تا میرزا کوچک، از شهیدین فقه تا عماد مغنیه، از شهید مطهری تا سیدمرتضای آوینی، از ابراهیم هادی تا احمد کاظمی... شاید شهید هرچه‌قدر بزرگ‌تر بوده اثربخشی‌‌اش بیش‌تر شده و افراد بیش‌تری را شفاعت کرده. امروز بزرگی به شهادت رسید که حتماَ دست خونینش خیلی‌ها را از خاک بلند می‌کند. خودمان را به دست او برسانیم تا بلندمان کند. مباد باز هم ننگ سلامت بر ما بماند.

هر که دارد هوس کرب‌وبلا بسم الله...