عضو حزب باد؛ با افتخار

بسم الله

لابد نشانه ی روشنفکری است و کلاس دارد که فردی بگوید من نه در بند «اصولگرایی» هستم و نه «اصلاح طلبی»/ از رأی به روحانی و تبلیغ لیست امید پشیمان نیستم ولی می دانم که اصلاح طلبی هم دیگر آش دهان سوزی نیست/... و بعد از همه ی اینها بگوید «من سمت مردم هستم و حرف همان است که مردم بگویند».
این حرفها کلاس دارد و لابد خوب هم لایک می گیرد و طرفدار جمع می کند. این نوشته هم نه در پی داوری بین اصولگرایی و اصلاح طلبی است و نه می خواهد بگوید حتماً باید طرفدار یکی از این دو بود و پای آن ماند.
حرف این است که وظیفه ی اهل تفکر و خواص، پیروی از مردم نیست؛ بلکه دستگیری از مردم است. هیچ دلیلی به نظر نمی رسد که هر چه در میان مردم پر طرفدارتر باشد، درست تر باشد. هنر این است که انسان و به ویژه خواص و مدعیان جامعه، سمت "حق" باشند و دیگران را هم به آن سمت ببرند...
اگر این معیار که برخی ها با پُز روشنفکری آن را مطرح می کنند درست باشد، باید در عاشورا به کدام سمت مایل شد؟ سمتی که مردانش کم از صد نفر هستند یا سمتی که شمارشان را تا صدهزار نیز نوشته اند؟

پ.ن یک. این نوشته به معنی بی اعتنایی و تحقیر مردم ـ که خودم هم جزء شان هستم ـ نیست. بحث بر سر معیار جهتگیری هاست.
پ.ن دو. عضو حزب باد بودن تا مدتی قبل فحش بود! حالا گویا نیست...